Just Cruisin'

En voort! dendert de nimmer falende, zinderende Sentra. Nu weer brengt hij ons, de Noord West-hoek afsnijdend, richting de Westkust. En ook de ruitenwissers zijn hier blij "cause the wicked westcoast is the wetcoast". Tegenwoordig vechten we om de bijrijders stoel want rijdend moet je wel vaak te hard werken om de steeds wisselende schoonheid te zien. We deden al bijna 9000 kilometers, dus lies schrikt ook niet meer van een haarspeldbochtje met de handrem. Westcoast binnen via Westport. Zagen daar de net geboren sealtjes, bewandelden (met een niet te onderschatten treintochtje)een regenwoud en besliepen de tentsite van het hostel. Maar we moeten...

Voort!

Naar het noordelijkste puntje van de westkust. Daar moet je geweest zijn, zijn we dus geweest: Karamea. Op het letterlijke einde van de weg belandden wij, hoe kan het ook anders, bij het Last Resort. Dit verder verlaten complex verzag ons van een jacuzzi, een eigen loungeruimte en een eigen grasveld/weiland voor onze tent (slechts te delen met een paar duizend sandflies). Tijdens een wandelingetje uit verveling liepen we tegen een gnoffelijk, onwaarschijnlijke partij bogen/arches aan. Regen erdoor, zon ertegen, wij eronder...tja, had je bij moeten zijn. De volgende morgen waren we volledig opgeladen om de westkust te gaan ontdekken. Wij wel, de auto niet. Kon zijn functie als lantaarnpaal niet waarderen. Na veel lieve woorden, een uur aan de startkabels en een sleepritje door Karamea; niks, nada, nakkes. Bij de laatste poging, voordat we 'm naar de sloop zouden brengen, ontwaakte het snorrende naaimachientje als muziek in onze oren. We konden weer...

Voort!

Terug naar Westport, door naar Greymouth, what's in a name. Geen zak te doen, wegwezen hier. Hier ook de eerste onaardige kiwi ontmoet, die ons tijdens het niets vermoedende bakken van een eitje zijn kitchen en hostel uit kickte. Met veel liefde gaan we...

Voort!

Pannekoekrotsjes en ruige kustlijnen brengen ons in en bij den wohlbekannte Frans Jozeph und sein Gletsjer. We vermijden de dure tours - via choppers, gidsen en arresleetjes - en klimmen illegaal onder hekjes door om toch het ijs een likje te kunnen geven. Ook doen we, intussen onvermoeibare wandelaars de onvermijdelijke Dou(e)glas-track en slaat kees wat mensen van 'zijn' douglasbridge. Opzij, opzij, we moeten...

Voort!

Zonder haast, via Haast, naar Lake Wanaka. In deze inspirerende omgeving (overdreven blauw meer, met op de achtergrond bergen met aanstellerige witte toppen) komt de artiest in kees weer naar boven, zodat we nu de trotse bezitters zijn van een echt Lake Wanaka schilderij. Hopende dat deze echte 'Doeglas' ons in de toekomst wat extra zakcentjes oplevert. (Jammer genoeg smolt het schilderij als was(co) in onze handen.)

Voort!

Naar partytown Queenstown, want we hebben wat te vieren! In een hostel waar alcohol niet toegestaan is, sneakt lies de champoppel naar de kamer zodat er om middernacht wat te knallen valt. Nog wat exciting moments: de 40 kaarsjes aansteken met het rookalarm er vlak boven, op de dag zelf lekker 'lugen' - zoek maar op - zodat de oude man weer even kind kon zij en 's avonds goed uit eten en het kado van schoonmoeders opgezopen. De eerste kater in Nieuw Zeeland is een feit. Maar het leven gaat...

Voort!

Naar de Milford Sound en hoe! Een van de mooiste drives ter wereld brengt ons daar. In de Milford Sound zelf regent het altijd, maar nu even niet. Cruisend door deze fjorden kregen we het volledig verzorgd arrangement: puinguins (helaas niet de yellow eyed), dolfijnen, zeehonden en enorme watervallen. Skitterend. All aboard, gauw weer...

Voort!

Eventjes bijkomen in Te Anau waarvan we ontdekken dat het op zijn Grunnings toch het mooist klinkt. Dagje relaxen aan het meer en ach vooruit nog een keer in de jacuzzi dan. Schoongebubbeld gaan we...

Voort!

Via de 'Southern Scenic Route' richting Stewart Island. Geheel uitgedacht, hostels gevonden, activiteiten geboekt met de bijbel (Lonely Planet) in de hand naar de ticketoffice. Hier schrikken we echter zo van de prijs (driedubbele van wat de LP ons voorhield) dat we er toch maar van afzien. Een pompbediende deelt ons nog even fijntjes mee dat ons boek wel heel oud moet zijn. Met de staart tussen de benen gaan we maar weer...

Voort!

We vervolgen de Scenic Route naar de Catlins waar we onze zoveelste vergeefse poging doen de yellow eyed puinguins te spotten. Als troost struikelen we over dikke sea lions die erg vermakelijk zijn om te observeren.

Voort!

Duned in - bioscoopje, art gallery, middagje poolen, regen - Duned uit. Veel mooier is de eraan vastliggende Otago Peninsula. Befaamd om de, jawel, yellow eyed puinguin. We krijgen door hiervoor een befaamd strand te bezoeken wat op twee manieren te bereiken blijkt. Onze plek van de auto is een kilometer van het strand, hiervoor moeten wij enorme zandduinen afdalen door het mulle zand. U snapt het al, das klote weer terug. Dus, kees pakt het kompas - dank mammie -en we maken een omtrekkende beweging door de schapen en hun stront, ongesmeerd door de felle zon. En wederom voegen we een Doeglastrack van 4 uur toe aan ons arsenaal.

Voort!

In Timaru werd het hoog tijd voor wat elitair gedrag. Juist, golf. Lies zette haar eerste stappen in de wereld van hole in ones, pars, birdies, eagles en greens. Talent? Niet echt, maar geinig was het wel. Tot zover de sport, snel weer...

Voort!

Landinwaarts! De oogverblindende turqoise blauwe meren, daar wilde we ons tentje wel even neerzetten. Pal aan het water, dat is nog eens lekker opstaan. Dagtochtje naar Mount Cook, wat kunnen we er nog van zeggen: indrukwekkend Nationaal Parkje.

Voort!

Naar Christchurch. Voor het eerst sinds lange, lange tijd weer eens filerijden; hoe moest dat ook alweer? Hier moeten we onze avonturen nog beleven, het volgende verhaal komt hier uit

Voort!