Working Class Heroes

Op een dag kijk je weer eens op het kaartje. En dan zie je, ineens, we zijn rond. Op Stewart island en de oostkust van het noorder eiland na.

En lieve lezers, het is ook wel even genoeg. We merken dat de meest fantastische bergen en de wildst spuitendste waterfalls al bijna niet meer opleveren dan een goedkeurend knikje en een 'kenne we d'r niet gewoon met de auto dichtbij komme?' Te gek voor woorden natuurlijk maar een overkill van zoveel schoonheid kent u wel van uw eigen spiegelbeeld. Ja, je zegt het natuurlijk niet hardop en je wederhelft ook niet dus je gaat onvermoeid verder...(uit de bundel Lucassen/Zuiderhoek 2007)

Zo kwamen we in Christuskerk, we volgden een ster, de hotels waren vol en voila! het was (bijna) Kerstmis! We kwamen bij een camping in paniek want het was bijna kerstmis. 750 lege plaatsen, het zou een gekkenhuis worden, 4 nachten gebleven, maar er gebeurde niks. We aten een heerlijk kerstdiner met instant noedeltjes in het zonnetje.

Het was 2de kerstdag, negentien achtentachtien, ik weet het nog goed, het bed was halfleeg. Want kees ging raften!! Nee, niet van de glijbaan maar een heuse rivier van de buitencategorie op de schaal van Schichter. Lies niet, die kende het wel, 'seen it, done it'. Lies doet chill, kees doet thrill. I say poteto, you say potato, let's call the whole thing maf. (Ja, soms gaat je pen gewoon door terwijl het punt allang gemaakt is.) Nou das een aanrader, das lachen dat raften. En meer zeg ik er niet over. Moet je gewoon 's doen. Ook troffen we Jessie en Hilco. Zij lopen enkele maanden op ons voor en zijn reeds werkend en zeer fraai behuisd in Christchurch. Ze gaven veel hoop op een verlengd verblijf en tevens een blik op de wel degelijk aanwezige schoonheid van Christchurch die we anders nooit gezien hadden.

Via het ultieme bubbelparadijs de Hanmer Springs maken we ons op voor de terugweg naar het noordereiland. We zoeken daar het meest oostelijke punt om de eerste oud & nieuw ter wereld te vieren. Luisterend naar een zeer vals zingende band, de champagne verstoppend - want openbaar alcohol verbruik blijkt verboden - kijken we op het strand naar een matig vuurwerkje. Daarna doen we nog een dansje in de plaatselijke kroeg. In Napier doen we ook nog de art deco tour en logeren we bij een bloody brit.

Verder omhoog te Gisborn catchen we weer eens een wave. Ditmaal bij uncle Frank, een happy zestiger die ons er volledig uitsurft. Op weg naar de bay of islands maken we nog 1 tussenstop in de middle of nowhere. Het blijkt een oprit van een hostel te zijn. Als enige gasten, tussen de paarden en vreselijk vriendelijk volk blazen we even uit. En kees tekent zijn eerste paard.

Snel door naar tante Cax die ons stofzuigend ontvangt in haar prachtige beachhouse. Vanaf haar balkon spring je zo in de zee; wat een plek om te wonen. Wij waren erg blij dat we er een weekje mochten vertoeven. We vallen met onze neusjes in de boter want de volgende dag is 'The tall ships race' met aansluitend de jaarlijkse tradtionele 'hangi' (zoek maar op). We deden alweer een dansje, dit keer was er namelijk wél een goede band, en integreerden met de plaatselijke maori-bevolking.

En toen .... sloeg de realiteit ons in het gezicht. Alles gezien, alles gedaan, geld bijna op, we zouden toch niet aan het werk moeten? Hoe ging dat ook alweer? Met de do's en dont's van tante cax in het achterhoofd werpen we ons op de werkende wereld. Kranten worden doorgespit, internetsites bekeken en geen advertentie op de noticeboards blijft ongelezen. En toen op zekere morgen, uit het niets, leest lies, god weet waarom, een kleine advertentie waarin een couple wordt gevraagd een hostel in Nelson te runnen. Onze namen stonden er nog net niet op. Te hoog gegrepen natuurlijk, maar 1 van de do's van cax: 'bluf je suf'. Contact gezocht dus en we moesten maar eens langskomen als we in de buurt van Nelson waren. Dat betekende dus weer 10 uur rijden en weer een overtocht naar het zuidereiland. Op de helft in Auckland hadden we een welkome onderbreking in de vorm van een date met Lisanne en Sander en hun uiterst schattige dochtertje Reza.

In Nelson aangekomen bellen we nogmaals met de hosteleigenaar Dave of de functie nog openstaat. Ja dus en de volgende dag hebben we om 12.00 ons eerste echte jobinterview. Het begin van een aantal spannende dagen. Het hostel 'The Palace' is inderdaad een oud paleisje met 45 bedden, prachtige balkons en een schitterend uitzicht op Nelson en de omringende bergen. Het nogal vaag beginnende gesprek eindigden met kopjes thee en sigaretjes bij de eigenaar en zijn vriendin thuis. Al met al 1.5 uur later vertrokken we glimlachend en met een goed gevoel, stiekem hopend op een zeer goede afloop. Nu was het wachten op de volgende avond wanneer het besluit zou vallen. Teveel tijd om na te denken over onze concurrentie - er was nogal veel animo voor de job - zonk de moed al bijna in onze schoenen toen de telefoon ging!..... Gijs. (Nog bedankt lange ;-)) Maar tijdens gijs, was daar toch dave. Of we de volgende dag wilden langskomen voor een tweede gesprek. Na enige onderhandeling over de preciese invulling van de baan en het daarbij horende salaris was hun conclusie: yes, yes, yes.

We hebben allebei een baan! En bij de baan hoort een double room met eigen keuken! Drie vliegen in één klap dus!

Vandaag verhuisd en morgen begint de opleiding. We zijn erg blij; solliciteren is zo moeilijk nog niet. Als iemand zin heeft in een vakantie in Nelson, bij deze hebben jullie een adresje.

Liefs,
Kees en Lies