Als het golft, dan golft het goed!

:-)

Allereerst het weerbericht van de afgelopen twee weken; strakblauw, wolkloos, strakblauw, zonnig, strakblauwe, met hier en daar een plaatselijk zonnetje.

Na de Tongariro Crossing als hoogtepunt besloten we richting Zuidereiland te gaan. We bewaren de ooskust van het Noordereiland nog even voor later en rijden richting Wellington, waar de North/South-ferry vertrekt. Hier kamperen we bij een hostel (onze nieuwste uitvinding; campingprijzen met de gezellig- en comfortabelheid van een hostel). Lekker midden in de stad. We bezochten te Papa, het museum van Nieuw Zeeland. Dit viel ons - maar daar staan we alleen in - een beetje tegen. Tip: zeg dit niet, zoals wij dit deden boven een biertje, hardop tegen een Nieuw Zeelander. Je beledigt ze er lichtelijk mee. Verder het gebruikelijke cablecarretje gedaan en onze eerste stranddag. Op dit strand komen we tot de ontdekking dat de terugweg makkelijk zal worden gevonden, daar we een spoor van voorwerpen hebben achter gelaten. Zo kochten wij een nieuwe creme, lamp, zonnebril en volleybal. (Godzijdank zijn de auto en tent nog immer in ons bezit.)Toch in de stad, konden we meteen de met McGyver-tape nog net functionerende tentstokken inwisselen bij de Kathmandu. Wat overigens geen enkel probleem bleek; de vooraf ingestudeerde argumenten en het na lang zoeken gevonden bonnetje voor gratis nieuwe palen bleken niet eens nodig. Schatjes zijn het toch die kiwi's. Terug in het hostel vond Kees gelijkgestemden: pokerfanaten. Een duitser, een paar zweden en nog wat volk legden wat dollars in voor een spelletje. Stom natuurlijk. Uiteraard won Kees de enorme pot van $NZ 10,- toch een slordige 5 euri. Het budget steeg, zijn populairiteit daalde. Tijd voor de oversteek naar South Island.

De eerste helft leek het nog een ordinaire 'Terschelling-achtig' tochtje te worden, totdat we de Malborough Sounds invoeren. We vielen er stil van; dat belooft een hoop goeds voor de komende weken.

Eerst richting Kaikoura waar we volleybalvriendjes Michiel en Bastiaan ontmoetten. Vreemd zo'n date aan de andere kant van de wereld, maar al snel wat het ouderwets dom lullen en bier drinken in de jacuzzi. De pret voortgezet in de kroeg, helemaal af. Met zijn vieren op de superspeedy boot om de Whales te watchen. Zeer toeristiek. De volgestouwde boot racet richting een whale die ze via een radar spotten. Als het beestje genaderd wordt (gezamenlijk met nog 2 boten, een helikopter en vliegtuig) is het 'Ren je Rot': sprinten naar het voor- of bovendek net voor de whale weer onderduikt, waarbij lies een stevige wandelschoen op haar voet kreeg. Vandaar het advies geen slippers te dragen? Maar ondanks dat, toch bijzonder die enorme visjes in het echt te mogen aanschouwen. Afgerond met een paar dolfijntjes en een enorme albatros. 's Avonds een zeer geslaagde BBQ, 2 x 2 volleybal in de pool en een potje klootzakken.

Afscheid genomen van de Loeff, gaan we weer richting Malborough Sounds om te sea-kayakken. Wat 's morgens begon als een beetje peddelen in een blue lagoon achtige setting werd 's middags toch echt SEA kayakking. Met de aflevering van 'I shouldn't be alive' op het netvlies, raften wij ons door de wilde golven naar de overkant. De beloning was een verlaten strand waar we met onze blote reet op zijn gaan zitten. Niet weten dat zich boven ons DE 'Look Out' voor vele toeristen bevond.

Die avond sliepen wij in een door Nederlanders (en een enkele Vlaming) bevolkte camping. Beetje jammer, en wij zongen nog maar eens het van chiel en bas gekregen themaliedje 'I'm from Holland, where the fuck you from'. (Hij doet het leuk mannen, bedankt.) De watertaxi bracht ons naar het Abel Tasman National Park, alwaar we (een stukje van) de Coastal Walk gingen doen. Deze Coastal Walk liep (heel verrassend) grotendeel door het bos. Maar eindigde op een paradijselijk strand en zo konden we gelukkig toch nog een uurtje aan onze teint werken.

Moe, voldaan en leeg (lees: de portomonnee) zitten we nu te chillen in de Golden Bay; bekend om de hippies en een chocoladefabriekje waar Charlie (Kees) uiteraard nog even moet binnen wippen. De 'West Coast' is het volgende op het programma. Moet prachtig zijn, helaas vinden de enorme hoeveelheden sandflies dat blijkbaar ook. Maar we houden bas zijn tip in het achterhoofd: 'ignore'.

Lees hoe dit alles afloopt op www.keesenlies.waarbenjij.straks

Dikke knuffels,

Kees en Lies